Als je mij als kind vroeg wat ik later graag wou worden, was behalve kapster, het antwoord steevast mama. Van dat kapster worden is alvast niet veel in huis gekomen, maar van dat mama zijn des te meer. 

Ik heb zelfs een dubbele functie gekregen ;-) ik lach er nu wel mee, maar ik neem mijn rol en verantwoordelijkheden als mama en plusmama echt heel serieus. Soms zelfs iets te serieus. Tot ik op een bepaald moment heel hard crashte. Ik ploeterde de jaren nadien zo maar wat verder op eigen houtje, tot ik in coronatijd besliste om een nieuwe opleiding te gaan volgen.

Little did I know, dat dit mijn hele leven zou gaan veranderen. Na enkele persoonlijke trajecten te volgen en verschillende jaren en opleidingen later, besloot ik om zelf andere mama's en plusmama's te gaan helpen. Want ik weet, ik ben of ik was niet alleen. 

Je herkent het vast wel, het gevoel, van daar alleen in de oceaan rond te dobberen. Je hebt je reddingsboei wel binnen handbereik, maar toch heb je het gevoel telkens kopje onder te gaan, en je dan weer even vast te klampen aan die boei. In de verte zie je een eiland, daar schijnt de zon, je ziet andere mensen genieten op strand. En jij vraagt je telkens af, hoe geraak ik daar in godsnaam? Ik wil ook naar die oase van rust, maar die lijkt zo ver af.